بسیاری با شنیدن نام هفت تیر کش به یاد فیلم های وسترن می افتند و این مشخصه را صرفا به انسان نسبت می دهند اما باید بگوییم که نوعی میگوی هفت تیرکش هم در طبیعت وجود دارد که با استفاده از پنجه های خود گلوله هایی از جنس حباب داغ را به سمت دشمن پرتاب کرده و با این کار آنها را به کام مرگ می کشد.
صدایی که در نتیجه پرتاب این گلوله ها حاصل می شود نرخی برابر با ۲۱۰ دسیبل دارد که به مراتب بلندتر از یک شلیک واقعی با بلندی صدای ۱۵۰ دسبیل است و همین مساله باعث شده که برخی، میگوهای هفت تیر کش را قدرتمندترین و پر صداترین موجود روی زمین قلمداد کنند.
در ادامه این مطلب با دیجیاتو همراه باشید.
این موجود در عین حال نیز بسیار آسیب پذیر است و به همین دلیل با هر نوع جانوری که حدسش را بزنید هم پیمان شده و برای حفاظت از خود جوامعی را همراه با آنها تشکیل می دهد.
میگوی هفت تیر کش دو چنگال دارد که یکی کوچک تر بوده و برای گرفتن طعمه مورد استفاده قرار می گیرد و دیگری بزرگ تر است. چنگال بزرگ تر می تواند به اندازه نصف بدن میگو رشد کند و مانند چنگال کوچکتر دو بخش جداگانه ندارد.
نیمی از این عضو میگو حرکت نمی کند و دارای یک سوکت است و نیم دیگر آن اما، قابلیت حرکت دارد و دارای یک بخش مکنده است که در داخل سوکت جای می گیرد.
با فرو رفتن بخش مکنده به داخل سوکت، آب با سرعتی معادل ۴۵٫۷۲ متر بر ثانیه جابجا می شود و این حرکت بسیار شدید است و در نتیجه آن، فشار آب به میزان زیادی کم شده و حباب های کوچک موجود در آب متورم می شوند و با بالا رفتن دوباره فشار، می ترکند و صدایی مهیب را از خود تولید می کنند.
نانسی نولتون زیست شناس موسسه اشمیتسون در این رابطه می گوید: در واقع نوعی حباب ogh ایجاد می شود و به دنبال از بین رفتن این خلا، همان صدای مهیبی تولید می شود که پیشتر در مورد آن سخن گفتیم.
نکته مهم تری که در این رابطه وجود دارد این است که با ترکیدن حباب، برای حدود نیم ثانیه دما به ۴۴۲۶ درجه سانتی گراد می رسد (یعنی تقریبا به داغی سطح روی خورشید) و جرقه ای از نور دیده می شود.
شوکی که در نتیجه این اتفاق ایجاد می گردد به سمت طعمه نشانه گیری می شود که اگر خوش شانس باشد بلافاصله می میرد چراکه پس از این مرحله میگو آن را خواهد خورد، پس چه بهتر که زنده نباشد و چنین صحنه ای را نبیند.
این انفجار کوچک به قدری قدرتمند است که برخی از جانوران از آن برای سوراخ کردن سطوح صخره ای کف اقیانوس بهره می گیرند و از آنها خانه ای کوچک و امن برای خود می سازند.
این موجود دارای حباب های تسلیحاتی است. قلمرو این جانوران مرتبا شاهد انفجارهای کوچک و البته مهیبی است که باعث ایجاد اختلال در عملکرد تجهیزات سونار می شود.
نولتون می گوید: در هر نقطه ای از آبهای مناطق استوایی که نگاه کنید می توانید این صداها را بشنوید و آنطور که برخی می گویند، انسان به جای آنکه صدای تولید شده توسط این آبزیان را به عنوان مانعی برای شنیدن صداهای دیگر در نظر بگیرد می تواند آنها را به عنوان فاکتوری برای ارزیابی سلامت محیط های زیرآبی قلمداد کند. هر چه این صداها بیشتر باشند، معنایش این است که طبیعت سلامت بیشتری دارد.
اما اگر چنگال بزرگ تر این میگوها را از بدنه آن جدا کنید، یکی دیگر منتها درست مشابه چنگال کوچکتر آن در جایش رشد می کند. سوالی که در اینجا مطرح می شود آن است که داشتن دو چنگال مشابه چه مزیتی می تواند برای این آبزی داشته باشد؟ حقیقت آن است که پس از پوست اندازی جانور، چنگال کوچک اصلی به تدریج تغییر شکل می یابد و ظاهر آن شبیه به چنگال بزرگ تری می شود که قطع شده و عاقبت به اندازه ای رشد پیدا می کند که جای آن را می گیرد.
در واقع اتفاقی که می افتد این است که در نهایت جای چنگال های جانور عوض می شود و او حالا باز هم هر دویشان را در اختیار دارد و مجددا می تواند به شکار بپردازد.
اما در صورتی که برعکس این اتفاق رخ دهد، یعنی چنگال کوچک تر میگو را از بدن آن جدا کنید، ممکن است که به جای آن یک چنگال بزرگ رشد کند و حالا با موجودی روبرو هستید که دو چنگال بزرگ دارد.
البته داشتن دو چنگال بزرگ می تواند برای یک شکارچی بسیار هم خوب باشد اما این دو برای گرفتن طعمه به چنگالی با اندازه کوچک تر نیاز خواهند داشت. برای آنکه درک بهتری در این رابطه داشته باشید بهتر است این دو را به عنوان چنگال و چاقو در نظر بگیرید و آنگاه است که متوجه خواهید شد برای صرف غذا نمی توان از دو چاقو استفاده کرد.
امنیت اجتماعی
هم زیستی با این جانوران به شرط آنکه چیزی برای عرضه به آنها داشته باشید بسیار ساده است. در طبیعت، جانوران سبک های مختلفی را برای زندگی بر می گزینند و در حالی که برخی از آنها زندگی کردن در انزوا را ترجیح می دهند برخی دیگر دوست دارند زیستن در جوامع را تجربه کنند و در کنار دیگر گونه های آبزی به طریقی زندگی خود را بگذرانند.
برای نمونه نوع خاصی از میگوها در بستر دریاها زندگی می کنند که مرتبا به حفاری در محیط های شنی پیرامون خود پرداخته و از این طریق ماهی های گوبی را دعوت به همزیسیتی می کنند.
پس از آنکه ماهی به یکی از این تونل های زیر زمینی آمد، هر دو موجود بیشتر وقت خود را به گشت زنی در بالای دهانه تونل می گذرانند و هم چشمشان به طعمه است و هم درندگان و دشمنانشان.
نولتون می گوید: ماهی گوبی بلافاصله پس از آنکه حضور دشمن را احساس کرد به میگو هشدار می دهد و در بسیاری از موارد، میگو آنتن بلند خود (دست کم یکی از آنها) را روی بدن ماهی قرار می دهد. به این ترتیب چنانچه ماهی به داخل تونل فرار کند، میگو نیز به دنبال آن به داخل حفره کشیده می شود.
اما عجیب ترین نکته در مورد گونه خاصی از این جانور (میگوهای اجتماعی) زندگی اجتماعی آن در داخل اسفنج های دریایی است که صدها عدد از آنها را در بر می گیرد و حکمرانی بر آن را ملکه و پادشاهی بر عهده دارند که جثه شان به مراتب بزرگ تر از بقیه بوده و فرایند تولید مثل صرفا توسط این دو انجام می شود.
امت دافی یکی دیگر از زیست شناسان موسسه اشمیتسون است که می گوید: «خیلی جالب است که در میان چند میلیون جانوری که در بستر اقیانوس ها زندگی می کنند تنها میگوهای هفت تیر کش هستند که این سبک زندگی را دنبال می کنند.»
او نخستین فردیست که به تحقیق در رابطه با جوامع این میگوها پرداخته و می گوید نکته عجیب تر شباهتی است که میان این آبزی و برخی از حشرات اجتماعی از قبیل مورچه و زنبور وجود دارد.
میگوهای اجتماعی بسیار کوچک هستند و ابعادی به اندازه یک دانه برنج دارند. آنها هر آنچه که به داخل اسفنج محل سکونتشان بیافتد را میخورند و حتی به میزبان خود یعنی محل زندگی شان هم رحم نمی کنند.
شیوه زندگی آنها تا حدود زیادی به موریانه شبیه است که هم از چوب خانه می سازند و هم آن را به عنوان غذا می خورند با این تفاوت که وابستگی میگوها به اسفنج کمتر است.
گونه های جوانترها میگوهای اجتماعی بیشتر تمایل دارند در اطراف ملکه باشند و این در حالی است که بزرگ ترها که درنده خویی بیشتری هم دارند برای حفاظت از لانه در فضای اطراف آن مستقر می شوند و چنانچه موجودی قصد وارد شدن به لانه را داشته باشد با چنگال های خود به آن حمله می کنند و با این کار به آن جانور نشان می دهند که در حال نزدیک شدن به یک محوطه مسکونی است.
